Metintaş, sosyal medya hesaplarından kendisini seven binlerce hastasına şöyle seslendi:” Artık ben de bir “emekli” kişiyim. Teşekkür mektubunu da aldım. Çalışmaya; klinikte hasta işlerine, araştırmalara ve eğitime aklım ve bedenim yettiği sürece devam etmek istiyordum. Ama kamu otoritesi yani YÖK mevzuatı beni artık istemedi. Üniversitemde yol bitince Eskişehir Şehir Hastanesi’ne bir göğüs hastalıkları eğitim kliniği kurayım istedim, her kapıyı çaldım ama ona da fırsat verilmesi uygun görülmedi. Sebeplerini düşünecek değilim”dedi.
ARTIK NE YAPABİLİRİM
38 yılda pek çok başarıya imza attığını bir kalp Göğüs Hastanesi yapılmasını da sağladığını belirten Prof. Dr.Metintaş,” Otuzsekiz yıl boyunca klinikte kapım daima açıktı. Kapımı kapamaya korkardım. Köylü Ayşe teyze de, Yargıç Mehmet bey de doğrudan içeri girebilirdi. Özel hiçbir şeye yaklaşmadım, bazı dış hastane tekliflerini de hizmet anlayışım nedeniyle kabul etmedim. Şimdi, kamu beni gönderiyor; mealen “sana ihtiyacımız yok artık!” diyerek. Ama ben çalışmak, üretmeye devam etmek istiyorum; hem klinikte hem de araştırma alanında. Otuzsekiz yıl boyunca tek bir alanda uzmanlaşmaya çalışmanın kazandırdıkları bambaşka. Onları da etrafıma sadece “rıza gösterecek olanın rızası" için açıyordum. Artık ne yapabilirim?Yola devam edebilmek için özelleşmek zorunda kalıyorum”.
ÖZEL HASTANE YOLU
Prof. Dr. Muzaffer Metintaş, hüznün elinden tutarak yola devam edeceğini de belirterek, düşüncelerini şu şekilde ifade etti:”Muhtemelen bir özel hastanede, kısa süre sonra tam gün klinik hizmetler vermeye devam edeceğim. Bu, benim tercihim değil, ama başta SOMET olmak üzere buna ihtiyacı olanlar var. Uygun görüldüğü sürece de bizim araştırma merkezinde araştırma- proje işlerine devam edeceğim. İkisi yazılmış ikisi konu analizi halinde dört özgün araştırma, üç derleme yazı ve bir kitap projesi önümde. Otuzsekiz yılda kazandığım ve çok çok iyiliklerini gördüğüm dostlarımı, arkadaşlarımı, yoldaşlarımı gönülden saygı ve kalbi sevgiyle kucaklıyorum. Yine birlikteyiz. Çok değerli iş arkadaşlarıma sarılıyorum. Hep iyi günümüz oldu kötü gün de iyi gün oldu diye düşünüyorum. Aralarında çalışmalarıyla gurur duyduklarım var. Onlarla vedalaşmadım. İnşallah birkaç zaman daha bir şekilde görüşürüz umudundayım. Camiamla da.Yola devam, ama hüznün elinden tutarak”.
