Dün babalar günüydü. Bu vesile ile babam gibi ahirete göçen tüm babalara Allah’tan rahmet diliyorum. Bütün babaların gününü kutluyorum. Ve diyorum ki; babanızı yılda bir gün değil her gün hatırlayın.
Zaman hızla akıp gidiyor. Sevinçler, üzüntüler yaşıyoruz. Ölümler sonrası üzülüyoruz. Doğumlarda, düğünlerde seviniyoruz. Öyle anlar oluyor ki insan ne sevinebiliyor ne de üzülebiliyor. Adeta sevinci ve üzüntüyü aynı anda yaşıyoruz.
Son yıllarda tatil fırsatı olarak algılanan ve özellikle dini bayramlarda tatile giden ailelerin sayısının giderek artması hem üzücü hem de düşündürücü geliyor bana. Kurban bayramlarında kesilen kurbanların da kuşbaşı ve kıyma olarak dolaplarda stoklanmaya başlanması ile yakın gelecekte sanki bayramlarımız da asli unsurundan uzaklaşmış gibi olacak.
Geçtiğimiz hafta mübarek Kurban Bayramı’nı eda ettik. Benim açımdan bu bayramın farklı bir anlamı vardı. Bu bayram kardeşler olarak bizlerin anasız ve babasız geçirdiğimiz ilk bayramımızdı. Bu bayram arayacağımız, gidip elini öpeceğimiz anamız ve babamız yoktu.
Geçen yıl Kurban Bayramı’nda anamızı ESOGÜ Tıp Fakültesi Hastanesi yoğun bakım servisinde entübe edilmiş olarak ziyaret edebiliyorduk. Kardeşler olarak göz temasıyla da olsa bayramlaşmıştık. Bu sene o da olamadı.
Bu bayramda; geçmiş bayramlarımız aklıma geldi. Misafirlerin birisi giderken diğerlerinin geldiği, kalabalık sofralarda yenilen yemekler geldi aklıma. Ardı ardına demlenirdi çaydanlıklar. Sevinç çığlıkları, kahkahalar ile çınlardı evimiz. Sazlı, sözlü oyun havası eşliğinde oynanılarak, eğlenilirdi. Şimdi o evimiz garip kaldı. Babamın meşhur mangalı ve kavurması yok artık. Yakından, uzaktan gelen akrabalar ile dolan hanemizde, anamın çöreği ve meşhur çayı da yok artık. Coşkuyla dolup taşan hanemizde bu bayramda ocağımız tütmedi. Elini öpeceğimiz ne anamız, ne de babamız kaldı.
Çocukluğumuzdan beri sevinçlerimizle bayram yaptığımız ev sanki kapandı. Anamız ve babamız ile geçirdiğimiz bayramlarımız anılarımızda kaldı. Adeta hayal oldular. Kardeşlerim ile birlikte bayram namazı sonrasında eve gitmemiz, bayramlaşmalarımız ve yaşanılan tatlı telaşlar bu bayramda içimi sızlatan anılara dönüştü. Aile bütünlüğümüzü sağlayan anamız da yoktu. Birlik beraberliğimizi bir şekilde sağlıyordu. Benim için her ikisinin de olmadığı bu ilk bayramımız özlemle geçti.
Bu vesile ile her ikisine de Allah’tan Rahmet Diliyorum. Mekanları Cennet Olsun. Onlarsız bayram yaşamak bana zor geldi. Gerçekten bizim için farklı anlamı olan bir bayramdı bu bayram.
Ben ve kardeşlerim için anasız babasız ilk bayram.
